سیاسی خوراک خبرخوان خوراک اتم

با الهام از فلسفه هرمنوتیکی هانس-گئورگ گادامر، می‌توان به مدلی برای حل منازعات میان ایران و آمریکا دست یافت که بر پایه فهم متقابل، بازسازی روایت‌ها و همکاری فرهنگی-اقتصادی بنا شده است.
هایدگر، فیلسوفی که ۱۰۰ سال پیش درباره "ماهیت پنهان تکنولوژی" هشدار داد، معتقد بود که تکنولوژی نه ابزار ما بلکه ارباب ماست، زیرا جهان را به شکل یک ذخیره مصرفی آشکار می‌کند. اکنون در قرن بیست‌ویکم، این حقیقت از همیشه آشکارتر است.
اکنون، در جهانی سرشار از قدرت‌های خیزان، تهدیدهای چندلایه، و فرصت‌های پراکنده، دیگر هیچ‌کس نمی‌تواند فقط «دوست یا دشمن» باشد. ما وارد دوران موارنه ترکیبی چندجانبه شده‌ایم؛ دنیایی که خاکستری است، پیچیده است، و تنها بازیگران هوشمند در آن می‌مانند.
حملات نظامی اسرائیل، بدون هیچ اعلامیه‌ای رسمی آغاز، و این تجاوز آشکار، نقض صریح منشور سازمان ملل و هنجارهای بین‌المللی بود؛ محکومیت‌های لفظی کشورهای عضو سازمان ملل، مرهمی بر این زخم عمیق نیز نخواهد بود.
اغلب ما شاهنامه را با نام رستم و سهراب، زال و سیمرغ، یا شاید با تصویر شاهان افسانه‌ای می‌شناسیم. اما اگر کمی دقیق‌تر شویم، شاهنامه فقط یک دفتر شعر حماسی نیست؛ بلکه سندی است پنهان از آنچه امروز آن را سیاست جهانی، اقتصاد منابع، و حتی هویت ملی در نظام بین‌الملل می‌نامیم.
دور چهارم مذاکرات غیررسمی ایران و آمریکا در عمان پایان یافت؛ اما برخلاف دوره‌های پیشین، هیچ برنامه‌ریزی روشنی برای ادامه مذاکرات اعلام نشده است. آمریکا پیشنهاد داده دور پنجم نیز در عمان برگزار شود، اما ایران فعلاً این درخواست را نپذیرفته است.
آیا تا به حال فکر کرده‌اید ترامپ واقعاً دنیا را چطور می‌بیند؟ یا بایدن بر چه مبنایی تصمیم می‌گیرد؟ پشت هر سخنرانی باشکوه و هر تصویری که از کاخ سفید یا کرملین مخابره می‌شود، یک "نقشه ذهنی" عمیق پنهان است.
رئیس‌جمهور بازگشته آمریکا پایش را بر فرش قرمز ریاض می‌گذارد، هیچ‌کس این صحنه را یک سفر عادی تلقی نمی‌کند. تجربه دور نخست ریاست‌جمهوری او به همه آموخته که پشت لبخندهای پرزرق‌ و برق و شمشیرهای آذین‌شده سعودی، بازی‌های پیچیده‌تری در جریان است.
گاهی تاریخ با خودش شوخی‌های عجیبی می‌کند.گرینلند، جزیره‌ای که روزگاری حتی نامش برای بسیاری ناشناخته بود، حالا به کابوس مشترک رؤسای‌جمهور آمریکا تبدیل شده است.
خاورمیانه بار دیگر در لحظه‌ای ایستاده که نه صلح دارد، نه جنگ تمام‌عیار. میدان باهوش‌تر شده، طرف‌ها مصمم‌تر، و آینده پیچیده‌تر. در این شطرنج بی‌رحمانه، کسی که قواعد را بهتر بازنویسی کند، برنده خواهد بود؛ نه لزوماً کسی که زودتر بازی را شروع کرده است.